ಗುರುವಾರ, ಡಿಸೆಂಬರ್ 30, 2010
ನಂಗಂತೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲಾ!!
ನಾನು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮುಂಚೆ ಎದ್ದು ಹಕ್ಕಿ ನೋಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಹುಳ-ಹುಪ್ಪಟೆಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ತೋಟದಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮನೆ ಕಾನು ಹಿತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಅಡ್ಡಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ನನ್ನ ಕೈಲೊಂದು ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಇರಬೇಕಿತ್ತೆಂಬ ಹಂಬಲ ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರಕೃತಿ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ವಿಸ್ಮಯಗಳನ್ನು, ವೈಚಿತ್ರ್ಯಗಳನ್ನು ತನ್ನಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ!. ಒಣಗಿದ ಎಲೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ,, ಹಸಿರೆಲೆಗಳ ಸಂದಿನಲ್ಲಿ ಎಲೆಗಳಂತೆ ಹುದುಗಿರುವ ಹುಳುಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯಪಟ್ಟಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಹುಳುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಹೂವೊಂದನ್ನು ನೋಡಿ ಬರೀ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಜಗತ್ತಿನ ಚರಾಚರ ಜೀವಿಗಳಿಗೂ ಕಂಡಾಪಟ್ಟೆ ಬುದ್ದಿ ಇರುತ್ತದೇನೋ ಎಂಬ ಯೋಚನೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಈ ಮಾಂಸಾಹಾರಿ ಸಸ್ಯ ನೋಡಲು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ, ಸುಂದರಾವಾಗಿ ಅರಳಿ ನಿಂತಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರ ಸುವಾಸನೆಯಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತವಾಗಿ ಪರಾಗ ಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಲು ಬರುವ ಪುಟ್ಟ ಹುಳುವನ್ನು ತನ್ನ ಉದರದಲ್ಲಿರುವ ಅಂಟಿನಂಥ ರಸದಿಂದ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟು ಅರಳಿದ ತನ್ನ ಪಕಳೆಗಳನ್ನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಮುಚ್ಹಿ ತನ್ನ ಆಹಾರ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. (ನಾನು ಪಿ ಯು ಸಿ ಓದುವ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇ, ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನಮ್ಮನೆ ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಂತೂ ನೋಡಿಲ್ಲ). ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳೂ ನೈಸರ್ಗಿಕ ನಿಯಮಗಳಿಗನುಗುಣವಾಗಿ ("survival for the fittest") ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ರೀತಿಯಿಂದ ತಮ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಮತ್ತು ವಂಶಾಭಿವೃದ್ದಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಒಂದು ವ್ಯೂಹವನ್ನು ರಚಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದಂತೂ ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.
ಇಂಥದೇ ಸಾವಿರಾರು ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತು ನಮ್ಮ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಸೆರೆ ಹಿಡಿದ ಚಿತ್ರ ಇದು. ಸರಿಯಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದರೆ ೫ ಹುಳುಗಳು ತಮ್ಮ ನಾಲ್ಕು ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ೨ ಪುಟ್ಟ (ಮೇಲೊಂದು, ಕೆಳಗೊಂದು) ಇನ್ವಿಸಿಬಲ್ ದಾರದಂತಹ ಎಳೆಗಳಿಗೆ ನೆತಾಡುತ್ತಿರುವದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಇದನ್ನು ಸೆರೆ ಹಿಡಿಯಬೇಕಾದರೆ ನಾನು ಪಟ್ಟ ಪಾಡು ಅಂತಿಂಥದ್ದಲ್ಲ. ಮ್ಯಾಕ್ರೋ ಮೋಡ್ ಯೂಸ್ ಮಾಡಿ, ಎಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದರೂ ಪೂರ್ತಿ ವಿಸಿಬಲ್ ಆಗುವಂತೆ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯುವುದು ದುಸ್ತರವಾಯಿತು(ನಾನು ನನ್ನ ಕ್ಯಾಮೆರಾವನ್ನು ಹೊಸತಾಗಿ ಎಕ್ಸ್ಪ್ಲೋರ್ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದೂ ಒಂದು ಕಾರಣವಿರಬಹುದು, ಆದರೂ ಸುಮಾರು ೨೦ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿ ಮನೆಗೆ ತಂದು ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಗೆ ಟ್ರಾನ್ಸ್ಫರ್ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಒಂದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರಿಗೆ ವಿಸಿಬಲ್ ಆಗಿರುವಂತೆ ಕಂಡು ಬಂದ ಫೋಟೋವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಅಪ್ಲೋಡ್ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ).ಬರಿಗಣ್ಣಿಗೆ ಸುಮಾರಿಗೆ ಈ ಹುಳುಗಳು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ, ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಚಿಕ್ಕ ಆಕಾರದಲ್ಲಿರುವ, ದೃಷ್ಟಿಗೆ ನಿಲುಕದಂತಹ ೨ ಎಳೆಗಳಿಂದ ತಮ್ಮ ಜೀವ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿರುವ ಇವು ಯಾವ ಹುಳುಗಳು ಅಂತ ನನಗಂತೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ! ಯಾರಿಗಾದ್ರೂ ಗೊತ್ತಿದ್ರೆ ತಿಳಿಸಿ ಪ್ಲೀಸ್.
ಗುರುವಾರ, ಡಿಸೆಂಬರ್ 9, 2010
ಮೌನದಿಂದ ಸ್ವಗತದೆಡೆಗೆ...
ಮುಖ ನೋಡಿದರೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ
ಹಿಂದಿನದೆಲ್ಲಾ!..
ಮೌನದ ಹಿಂದಿನ ನೋವು,
ಶಾಂತತೆಯ ಸೊಗಡು ಹೊದ್ದ
ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ...
ಅಳಲೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿಲ್ಲದೆ
ದುಃಖದ ಕಟ್ಟೆಯೊಡೆದು
ಹೊರಬರಲು ಹವಣಿಸುವ
ಕಣ್ಣೀರು..
ತುಟಿಯಂಚಿನ ಸಣ್ಣನೆಯ
ಕಂಪನ, ಏನೋ ಹೇಳಲು
ಹವಣಿಸುವ, ಮಾತು ಬಾರದ,
ಬಂದರೂ ಹೇಳಲಾರದ,
ಅನುಭವಿಸಲಾರದ ನೋವಿನ
ದಿನಗಳು.
ಮನದ ಮೌನ ಸ್ವಗತವಾಗಿ
ಸ್ವಗತ ಮಾತಾಗಿ
ಮನದ ದ್ವಂದ್ವಗಳನ್ನು
ಇಡಿಯಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಡಲು...
ಇಲ್ಲ ಆಕೆ ಮೌನದಿಂದ
ಸ್ವಗತದೆಡೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಚಲಿಸಬಲ್ಲಳು.
ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಭೇಧಿಸಲಾರಳೇ
ಜಿಡ್ಡುಗಟ್ಟಿದ ಜನಮನದ ಕಟ್ಟುಪಾಡು??
ನನ್ನನು ನಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ,
ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು
ಉತ್ತರವಿಲ್ಲದ, ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದ
ಯಾರಲ್ಲೂ ಕೇಳದ
ನನ್ನೊಳಗಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು!!
ಎಲ್ಲ ಬರೀ ಸ್ವಗತ.....
ಹಿಂದಿನದೆಲ್ಲಾ!..
ಮೌನದ ಹಿಂದಿನ ನೋವು,
ಶಾಂತತೆಯ ಸೊಗಡು ಹೊದ್ದ
ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ...
ಅಳಲೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವಿಲ್ಲದೆ
ದುಃಖದ ಕಟ್ಟೆಯೊಡೆದು
ಹೊರಬರಲು ಹವಣಿಸುವ
ಕಣ್ಣೀರು..
ತುಟಿಯಂಚಿನ ಸಣ್ಣನೆಯ
ಕಂಪನ, ಏನೋ ಹೇಳಲು
ಹವಣಿಸುವ, ಮಾತು ಬಾರದ,
ಬಂದರೂ ಹೇಳಲಾರದ,
ಅನುಭವಿಸಲಾರದ ನೋವಿನ
ದಿನಗಳು.
ಮನದ ಮೌನ ಸ್ವಗತವಾಗಿ
ಸ್ವಗತ ಮಾತಾಗಿ
ಮನದ ದ್ವಂದ್ವಗಳನ್ನು
ಇಡಿಯಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಡಲು...
ಇಲ್ಲ ಆಕೆ ಮೌನದಿಂದ
ಸ್ವಗತದೆಡೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಚಲಿಸಬಲ್ಲಳು.
ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ? ಭೇಧಿಸಲಾರಳೇ
ಜಿಡ್ಡುಗಟ್ಟಿದ ಜನಮನದ ಕಟ್ಟುಪಾಡು??
ನನ್ನನು ನಾನೇ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ,
ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು
ಉತ್ತರವಿಲ್ಲದ, ಉತ್ತರಿಸಲಾಗದ
ಯಾರಲ್ಲೂ ಕೇಳದ
ನನ್ನೊಳಗಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು!!
ಎಲ್ಲ ಬರೀ ಸ್ವಗತ.....
ಶನಿವಾರ, ಡಿಸೆಂಬರ್ 4, 2010
ಲಹರಿ
ಹಸಿರು ಲಂಗದ ಹುಸಿ ನಗೆಯ ಚೆಲ್ಲುವ
ಹೊಸ ಬಾಲೆಯ ಕಪ್ಪು ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳಲ್ಲಿ
ಇಣುಕಿದಾಗೆಲ್ಲ; ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ,
"ನವನೀತ ಚೋರಾ..ನಂದಾ ಕಿಶೋರ.."
ಹಾಡುತ್ತ ಕೈ ತುತ್ತು ತುರುಕಿ ಆಗಸದೆಡೆ
ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ
ಚಂದಮಾಮ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾನೆ.
ಅವಳ ಹಸಿರು ಲಂಗದ
ನಿರಿಗೆಯ ಅಂಚು;
ಮನೆಯ ಹಿತ್ತಿಲ ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿದ
ಗುಡ್ಡವನ್ನೂ, ಅದರ ಅರಿಗಿಗೆ
ಸಣ್ಣಗೆ ತಣ್ಣಗೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ
ಹೊಳೆಯನ್ನೂ ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ
ಅವಳ ಗುಂಗುರು ಮುಂಗುರುಳು;
ಅಮ್ಮ ತಂಪಾಗಲೆಂದು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ
ತಲೆಗೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಕಮ್ಮಗಿನ ವಾಸನೆಯ
ಹರಲೆಣ್ಣೆಯನ್ನೂ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ಚಪ್ಪರದ
ಮೇಲೆ ಹಂಚಿ ಹರಡಿದ್ದ ಸೂಜಿ ಮಲ್ಲಿಗೆ
ಬಳ್ಳಿಯನ್ನೂ ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ.
ಆ ನೀಳ ಮೂಗಿನ ಮೇಲೆ
ಮಿನುಗುವ ಮುತ್ತಿನ ನತ್ತು
ಕಿವಿಯೋಲೆ, ಕೈ ಬಳೆಯ ಕಿಂಕಿಣಿ,
ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆಯ ಕಲರವಕೆ;
ಒಳ ಕೋಣೆಯ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ
ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿ ಮುಸಿ ಮುಸಿ ಅಳುವ
ವಿಧವೆ ಅತ್ತೆಯಾ...
ಒಲವಿನ ಒರತೆಯೇ ಬತ್ತಿ ಕೆಂಪಾದ
ಅಪ್ಪನ ಕಿಡಿಗಣ್ಣೂ
ಆಗಸವೇ ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ
ಮಗುಚಿದಂತೆ ಸದಾ ನಿರ್ವಿಕಾರ
ನಿರ್ಭಾವುಕ ಅಮ್ಮನ ಗದ್ಗ ಮುಖವೂ
ತಟ್ಟನೆ ನೆನಪಾಗಿ
"ಹುಚ್ಚೀ !!..... ಬಯಸಿ ತೊಟ್ಟುಕೊಂಡ
ಸಂಕಲೆಗಳಿವು, ಬಿಚ್ಚಿ ಬಿಸುಟು ಬೇಗ"
ಎಂದೊಮ್ಮೆ ಚಿಟ್ಟನೆ ಚೀರಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ.
(ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಬರೆದು ನನಗೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಟ್ಟ ಕವಿತೆ ಇದು. ೭ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವನ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಪಡೆದು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.)
ಹೊಸ ಬಾಲೆಯ ಕಪ್ಪು ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳಲ್ಲಿ
ಇಣುಕಿದಾಗೆಲ್ಲ; ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ,
"ನವನೀತ ಚೋರಾ..ನಂದಾ ಕಿಶೋರ.."
ಹಾಡುತ್ತ ಕೈ ತುತ್ತು ತುರುಕಿ ಆಗಸದೆಡೆ
ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ
ಚಂದಮಾಮ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾನೆ.
ಅವಳ ಹಸಿರು ಲಂಗದ
ನಿರಿಗೆಯ ಅಂಚು;
ಮನೆಯ ಹಿತ್ತಿಲ ಹುಲ್ಲು ಹಾಸಿದ
ಗುಡ್ಡವನ್ನೂ, ಅದರ ಅರಿಗಿಗೆ
ಸಣ್ಣಗೆ ತಣ್ಣಗೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ
ಹೊಳೆಯನ್ನೂ ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ
ಅವಳ ಗುಂಗುರು ಮುಂಗುರುಳು;
ಅಮ್ಮ ತಂಪಾಗಲೆಂದು ತಿಂಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ
ತಲೆಗೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಕಮ್ಮಗಿನ ವಾಸನೆಯ
ಹರಲೆಣ್ಣೆಯನ್ನೂ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ಚಪ್ಪರದ
ಮೇಲೆ ಹಂಚಿ ಹರಡಿದ್ದ ಸೂಜಿ ಮಲ್ಲಿಗೆ
ಬಳ್ಳಿಯನ್ನೂ ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ.
ಆ ನೀಳ ಮೂಗಿನ ಮೇಲೆ
ಮಿನುಗುವ ಮುತ್ತಿನ ನತ್ತು
ಕಿವಿಯೋಲೆ, ಕೈ ಬಳೆಯ ಕಿಂಕಿಣಿ,
ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆಯ ಕಲರವಕೆ;
ಒಳ ಕೋಣೆಯ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ
ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿ ಮುಸಿ ಮುಸಿ ಅಳುವ
ವಿಧವೆ ಅತ್ತೆಯಾ...
ಒಲವಿನ ಒರತೆಯೇ ಬತ್ತಿ ಕೆಂಪಾದ
ಅಪ್ಪನ ಕಿಡಿಗಣ್ಣೂ
ಆಗಸವೇ ನೆತ್ತಿಯ ಮೇಲೆ
ಮಗುಚಿದಂತೆ ಸದಾ ನಿರ್ವಿಕಾರ
ನಿರ್ಭಾವುಕ ಅಮ್ಮನ ಗದ್ಗ ಮುಖವೂ
ತಟ್ಟನೆ ನೆನಪಾಗಿ
"ಹುಚ್ಚೀ !!..... ಬಯಸಿ ತೊಟ್ಟುಕೊಂಡ
ಸಂಕಲೆಗಳಿವು, ಬಿಚ್ಚಿ ಬಿಸುಟು ಬೇಗ"
ಎಂದೊಮ್ಮೆ ಚಿಟ್ಟನೆ ಚೀರಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ.
(ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಬರೆದು ನನಗೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಟ್ಟ ಕವಿತೆ ಇದು. ೭ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವನ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಪಡೆದು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.)
ಇದಕ್ಕೆ ಸಬ್ಸ್ಕ್ರೈಬ್ ಆಗಿ:
ಪೋಸ್ಟ್ಗಳು (Atom)